Pan, najbliższy pod względem odległości do Saturna satelita tej planety odkryty został przez Marka R. Showaltera w roku 1990, 9 lat po misji Voaygera. Orbita Pana znajduje się wewnątrz szczeliny Enckego w pierścieniu A Saturna, 133.6 tys. km od środka planety. Jego średnica wynosi około 20 kilometrów.

Atlas, trzeci pod względem odległości od planety satelita Saturna odkryty został w 1980 roku przez R. Terrile na podstawie zdjęć dostarczonych przez Voyagera 1. Jego rozmiary to ok. 40 na 20 kilometrów, a orbita przebiega w pobliżu zewnętrznej krawędzi pierścienia A.

Prometeusz, czwarty w kolejności od planety satelita Saturna odkryty został na podstawie zdjęć dostarczonych przez sondę kosmiczną Voyager 1. Jest elipsoidalną, lodową bryłą o wymiarach około 140×100×75 kilometrów. Na północnej stronie posiada kilka dolin oraz grzbietów górskich. Niektóre kratery mają do 20 kilometrów średnicy, jednak generalnie powierzchnia tego satelity posiada mniej kraterów niż powierzchnie Pandory, Janusa czy Epimeteusza.

Pandora jest piątym w kolejności od planety satelitą Saturna. Ma podłużny kształt (około 110×85×65 km) oraz usianą kraterami powierzchnię. Dwa największe z nich mają około 30 kilometrów średnicy.

Epimeteusz, szósty w odległości od Saturna księżyc, ma nieregularny kształt (wymiary około 140×110×100 km) oraz pooraną grzbietami i uskokami górskimi powierzchnię. Niektóre kratery mają ponad 30 km średnicy. Epimeteusz wraz z innym księżycem Saturna, Janusem, poruszają się po niemal tej samej orbicie, 151 500 kilometrów od środka planety i 91 000 ponad jej chmurami. Oddalone są od siebie tylko o około 50 km. Raz na około cztery lata zachodzi pomiędzy tymi satelitami wymiana orbit; zewnętrzny staje się wewnętrznym i odwrotnie. Jedna z teorii mówi, że Janus i Epimeteusz powstały w wyniku rozpadu na dwie części satelity-przodka.

Janus odkryty został w roku 1966 przez Audouina Dollfusa. Wymiary tego satelity Saturna to około 220×190×160 kilometrów. Jego powierzchnia jest pokryta licznymi kraterami, z których kilka posiada średnicę ponad 30 km. Janus wraz z Epimeteuszem poruszają się po niemal tej samej orbicie, oddalone od siebie tylko o około 50 km. 29 listopada 2005 roku sonda Cassini przeleciała około 1.1 miliona kilometrów od obydwu księżyców, wykonując ich fotografię (Janus z lewej strony, Epimeteusz z prawej):

Mimas, jeden z najbliższych księżyców Saturna odkryty został już w 1789 roku przez Williama Herschela. Jego lodowa powierzchnia posiada wiele kraterów, z których jeden nazwany został Herschel na cześć odkrywcy księżyca. Jest on nieproporcjonalnie duży w stosunku do wymiarów satelity, jego średnica wynosi 130 kilometrów (jedną trzecią średnicy Mimasa), zaś głębokość - około 10 kilometrów. W jego środku znajduje się masyw górski, którego najwyższy szczyt sięga niemal 6 kilometrów ponad dno krateru. Siła uderzenia, które spowodowało powstanie tego krateru, bliska była spowodowania rozpadu księżyca. Temperatura na powierzchni Mimasa wynosi około -200°C.

Enceladus, podobnie jak Mimas, odkryty został w 1789 roku przez Wiliama Fredericka Herschela, brytyjskiego astronoma pochodzenia niemieckiego. Średnia odległość Enceladusa od Saturna wynosi 238 020 km, zaś średnica - nieco ponad 500 km.

Tetyda (Tethys), jeden z większych księżyców Saturna, odkryty został w roku 1685 przez G. Cassiniego. Wykazuje wiele podobieństw do innych dużych księżyców tej planety - Dione i Rei. Gęstość tego satelity, wynosząca 1.21 g/cm³, wskazuje, że prawie w całości składa się on z lodu. Powierzchnia Tetydy pokryta jest kraterami i rowami, z których największy ma około 65 kilometrów szerokości i rozciąga się na trzech piątych obwodu księżyca. Temperatura na powierzchni satelity wynsi -187° C.

Telesto oraz Kalipso, małe księżyce Saturna odkryte w 1980 roku przez B. Smitha i innych badaczy na podstawie zdjęć dostarczonych przez sondę Voyager 1, okrążają planetę w tej samej odległości co Tetyda, 60 stopni kątowych przed (Telesto) i 60 stopni za nią (Kalipso). Rozmiary Telesto wynoszą około 34x24x22 km, zaś Calypso - około 30×25×20 km.

Dione odkryta została w roku 1684 przez G. Cassiniego. Gęstość tego satelity Saturna wynosi 1.43 g/cm ³, co świadczy o tym, że składa się on prawdopodobnie ze skalistego jądra, stanowiącego jedną trzecią masy satelity, otoczonego pokrywą lodową. Powierzchnia Dione wykazuje dużą różnorodność: składają się na nią zarówno obszary usiane licznymi kraterami, z których wiele ma średnicę większą niż 100 km, jak i równiny, gdzie brak kraterów o średnicy powyżej 30 km. Średnia temperatura na powierzchni satelity wynosi -186^oC.

Helena odkryta została przez P. Laquesa oraz J. Lacacheuxa w roku 1980. Okrąża Saturna po tej samej orbicie co Dione, około 60 stopni kątowych przed swoją większą towarzyszką. Rozmiary satelity wynoszą około 36×32×30 km.

Rea jest największym nie posiadającym atmosfery satelitą Saturna. Odkryta została przez G. Cassiniego w roku 1672. Gęstość materii składającej się na ten księżyc wynosi 1.33 g/cm³, co sugeruje jego strukturę: niewielkie skaliste jądro oraz grubą lodową powłokę. Pod względem składu powierzchni, albedo oraz urozmaiconego terenu jest podobna do Dione. Temperatura na powierzchi satelity waha się od -174^oC w części oświetlonej przez Słońce do -220^oC w cieniu. Powierzchnię satelity można podzielić na dwa geologicznie odmienne obszary, ze względu na liczbę oraz rozmiary kraterów. Część pierwsza zawiera kratery o średnicy większej niż 40 km, zaś część druga, położona głównie w obszarze biegunów i równika - kratery mniejsze.

Tytan, największy księżyc Saturna i drugi pod względem wielkości (po Ganimedesie) księżyc Układu Słonecznego, odkryty został w roku 1655 przez Ch. Huygensa. Choć zaklasyfikowany do grona księżyców, pod względem rozmiaru przewyższa Merkurego. Jako jedyny księżyc w Układzie Słonecznym posiada gęstą atmosferę gazową zawierającą: 85% azotu, 12% argonu, 3% gazów organicznych (podobny skład atmosfera ziemska miała ok. 4 mld lat temu).
Ciśnienie przy powierzchni Tytana, którą pokrywa lód, zestalony amoniak oraz morze metanu, wynosi ok. 1.6 atmosfery, zaś temperatura - średnio około -178°C. Duże nadzieje na poznanie wyglądu oraz składu powierzchni Tytana wiązano z misją Voyagera 1, który przelatywał w pobliżu księżyca w listopadzie 1980 roku. Niestety, grube chmury i potężna warstwa atmosfery całkowicie zasłaniająca ten glob nie pozwoliły na szczegółowe poznanie jego powierzchni. Natomiast 1 lipca 2004 roku do Saturna doleciała sonda Cassini z próbnikiem Huygens. Wylądował on na Tytanie 14 stycznia 2005 roku. Próbnik w trakcie opadania wykonywał zdjęcia oraz zbierał dane dotyczące atmosfery księżyca:

Hiperion, jeden z mniejszych księżyców Saturna odkryty został w 1848 roku przez G. P. Bonda i współpracowników. Posiada najbardziej nieregularny kształt spośród wszystkich zaobserwowanych w Układzie Słonecznym satelitów, jego wymiary to 350×240×200 km. Inną cechą charakterystyczną tego księżyca jest chaotyczny charakter zmian położenia jego osi względem płaszczyzny orbity - Hiperion przypomina pod tym względem piłkę do rugby koziołkującą na nieregularnym terenie. Największy krater na jego powierzchni ma ok. 120 km średnicy i 10 km głębokości. Nieregularny kształt Hiperiona oraz liczne ślady uderzeń meteorów świadczą o tym, że jest on jednym z najstarszych ciał w układzie planetarnym Saturna.

Japet (Iapetus) odkryty został w 1671 roku przez G. D. Cassiniego. Okrąża Saturna w odległości ok. 3.5 mln kilometrów, jest trzecim pod względem rozmiarów satelitą tej planety. Średnia gęstość Japetusa jest zbliżona do gęstości Rhei, co wskazuje na istnienie niewielkiego skalistego jądra, otoczonego lodową powłoką.

Febe (Phoebe) do roku 2000 była najbardziej oddalonym spośród znanych księżyców Saturna, jego odległość od środka planety wynosi około 13 milionów kilometrów. Księżyc ten odkryty został w 1899 roku przez amerykańskiego astronoma W. H. Pickeringa. Obiega Saturna w odwrotnym kierunku niż wcześniej wymienione księżyce, w płaszczyźnie bardziej zbliżonej do płaszczyzny ekliptyki niż do płaszczyzny równikowej planety. Febe jest prawdopodobnie przechwyconą przez silne pole grawitacyjne Saturna planetoidą.

Kordelia, najbliższy księżyc Urana, odkryta została w roku 1986 na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę kosmiczną Voyager 2. Jej średnica wynosi około 40 kilometrów, okrąża planetę w odległości około 50 tysięcy kilometrów od jej środka.

Ofelia, drugi po Kordelii pod względem odległości od planety księżyc Urana ma średnicę około 50 km, zaś jego średnia odległość od środka planety wynosi 53 770 km. Podobnie jak Kordelia, Ofelia odkryta została przez sondę Voyager 2 w 1986 roku.

Bianka, trzeci pod względem odległości satelita Urana, ma średnicę niewiele ponad 40 km i okrąża planetę w odległości 59 160 km od jej środka.

Kresyda ma średnicę ponad 60 km i okrąża Urana jako czwarty pod względem odległości satelita. Odkryta została w 1986 roku przez Voyagera 2.

Desdemona, piąty w odległości od Urana satelita ma średnicę około 60 kilometrów. Jego odległość od środka planety wynosi 62 660 km.

Julia okrąża Urana jako szósty satelita w odległości 64 360 km od środka planety. Jej średnica równikowa wynosi około 80 km.

Porcja ma średnicę ponad 80 km i okrąża Urana jako siódmy z kolei satelita w odległości około 66 100 km od środka planety.

Rozalinda, ósmy satelita Urana, odkryta została w 1986 roku na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę kosmiczną Voyager 2. Jej średnica wynosi ponad 50 km, zaś odległość od planety - 69 930 km.

Belinda, dziesiąty satelita Urana, odkryta została w 1986 roku przez sondę kosmiczną Voyager 2. Jej średnica wynosi prawie 70 km, zaś odległość od planety - 75 260 km.

Puk jest pierwszym satelitą Urana odkrytym przez sondę kosmiczną Voyager 2. Okrąża on planetę jako dwunasty w kolejności, jego rozmiary wynoszą około 170×140 km, zaś odległość od środka Urana - około 86 000 km.

Miranda, odkryty w 1948 przez G. Kuipera księżyc Urana nie należy do grona największych satelitów tej planety, jest jednak księżycem, najbliżej którego przelatywał Voyager 2 podczas swojej misji. Dzięki temu dostępne są zdjęcia Mirandy, na których widać szczegóły powierzchni o rozmiarach kilkuset metrów. Średnica tego księżyca wynosi ponad 480 km, zaś średnia odległość od Urana - 129 780 km.
Jej powierzchnia pokryta jest licznymi kraterami, pęknięciami i szczelinami świadczącymi o aktywnej działalności wulkanicznej. Niektóre z kanionów mają nawet do 20 km głębokości. Średnia temperatura na powierzchni Mirandy wynosi -187° C.

Ariel jest czwartym pod względem rozmiaru księżycem Urana. Jego średnica wynosi około 1200 km, zaś średnia odległość od środka planety - 191 200 km. Odkryty został, podobnie jak Umbriel, w 1851 roku przez Williama Lassela. Przekazane na Ziemię zdjęcia pokazują powierzchnię pokrytą dolinami i kanionami podobnymi do marsjańskich. Dna kanionów wyglądają na wypełnione cieczą, którą jednak nie może być woda. Ślady te to prawdopodobnie ciekły amoniak, metan lub tlenek węgla.

Umbriel jest pod wieloma względami podobny do innego satelity Urana, Ariela. Obydwa księżyce odkryte zostały w 1851 roku przez W. Lassela. Mają bardzo zbliżone rozmiary i gęstości właściwe oraz niemal identyczną masę. Umbriel okrąża Urana w odległości około 266 000 km. Cała powierzchnia satelity wygląda jednakowo, pokryta jest ogromnymi kraterami.

Tytania, największy księżyc Urana, ma średnicę ponad 1600 km i okrąża planetę w odległości 435 800 km po niemal kołowej orbicie. Odkryty został, podobnie jak drugi pod względem wielkości Oberon, w roku 1787 przez W. Herschela. Na jego skalistej powierzchni widać kilka dużych kraterów uderzeniowych, jednak satelita ten głównie pokryty jest wieloma mniejszymi kraterami. Na zdjęciach widoczny jest głęboki rów o długości około 1600 kilometrów, w którego górnej części znajduje się duży krater otoczony podwójnymi ścianami.

Oberon jest najdalszym pod względem odległości i drugim pod względem rozmiaru (po Tytanii) księżycem Urana. Jego średnica wynosi około 1550 km, zaś odległość od Urana - 582 600 km. Oberon odkryty został w 1787 roku przez W. Herschela. Charakteryzuje się starą, pokrytą kraterami, lodową powierzchnią. Niektóre łańcuchy górskie wznoszą się na wysokość do 6 km. Na zdjęciach widoczne są także charakterystyczne jasne promienie, podobne do zaobserwowanych na księżycu Jowisza Kallisto.

Najada ma około 54 kilometrów średnicy i okrąża Neptuna w kierunku jego ruchu obrotowego w czasie 7 godzin i 6 minut, znajdując się około 23 200 kilometrów ponad jego chmurami (48 200 km od środka planety). Satelita ten ma nieregularny kształt, jego powierzchnia nie przejawia żadnych śladów działalności wulkanicznej.

Talassa jest jednym z ostatnio odkrytych satelitów w Układzie Słonecznym. Ma około 80 kilometrów średnicy i okrąża Neptuna w tym samym kierunku co jego ruch obrotowy w czasie 7 godzin i 30 minut, znajdując się około 25 200 kilometrów ponad wierzchołkami jego chmur. Ma nieregularny kształt, wygląd jej powierzchni nie przejawia oznak działalności wulkanicznej.

Despina ma około 150 kilometrów średnicy i okrąża Neptuna w kierunku jego ruchu obrotowego w czasie około 8 godzin znajdując się około 27 700 kilometrów ponad jego chmurami. Ma nieregularny kształt, jego powierzchnia nie przejawia śladów działalności wulkanicznej.

Galatea ma średnicę około 180 kilometrów i okrąża Neptuna w odległości około 62 000 km od środka planety, w czasie 10 godzin i 18 minut.

Larissa ma średnicę około 190 kilometrów i okrąża Neptuna w odległości około 73 600 km, od środka planety, w czasie 13 godzin i 18 minut.

Proteus, podobnie jak pozostałe nowo odkryte satelity Neptuna, jest jednym z najciemniejszych obiektów Układu Słonecznego. Tak jak satelita Saturna, Febe, odbija tylko 6% skierowanego na niego światła słonecznego. Proteusz ma średnicę około 400 kilometrów (większą niż odkryta w 1949 roku Nereida) i okrąża Neptuna w odległości około 117 600 km, w czasie 26 godzin i 54 minut.

Tryton, największy księżyc Neptuna odkryty został w 1846 przez W. Lassella, zaledwie miesiąc po odkryciu Neptuna. Jego średnica wynosi 2700 kilometrów, okrąża on planetę w kierunku przeciwnym do kierunku jej ruchu obrotowego w czasie około 5 dni i 20 godzin w średniej odległości 354 tys. kilometrów. Posiada bardzo cienką warstwę atmosfery, ciśnienie atmosferyczne wynosi tam ok. 14 mikrobarów (1/70 000 ciśnienia na powierzchni Ziemi). Stosunkowo duża gęstość Trytona wskazuje na duży udział skał w jego strukturze (w porównaniu z lodowymi satelitami Saturna i Urana).
Ta cecha Trytona, wraz z jego wstecznym ruchem orbitalnym, mogą sugerować, że został on przechwycony niegdyś przez pole grawitacyjne Neptuna w trakcie swojej kosmicznej wędrówki.

Nereida odkryta została w roku 1949 przez amerykańskiego astronoma holenderskiego pochodzenia, Gerarda Kuipera. Ma ona średnicę około 340 kilometrów i okrąża Neptuna w odległości od 1 353 600 do 9 623 700 kilometrów - jej orbita posiada największy mimośród w całym Układzie Słonecznym. Okres jej obiegu dokoła planety wynosi około 360 dni. Najlepsze zdjęcia Nereidy zostały wykonane przez sondę Voyager z odległości 4.7 mln kilometrów.